คู่เคี้ยง โดย #อ้ายเก้ง

...และยังคงเชื่อว่าเธอคนนั้นยังคงรักกัน รักมั่นไม่เสื่อมสลาย แม้ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะเป็นใคร จะเป็นคนที่มีตัวตนหรือไม่ แต่ก็ยังคงเชื่อเหลือเกินว่าเราจะได้พบกัน พบกันอีกครั้ง แม้วันเวลาจะพัดพลันให้เราจากกันไปนานแล้วก็ตาม

.

.

.

ใบหน้าสีขาวที่ต้องแสงจันทร์สีเงินจนเป็นประกาย รวงผมดำที่ปลิวไสวเมื่อต้องกับสายลมที่พัดอ่อนๆ แม้คราแรกที่เห็นจุลินทร์จะเข้าใจว่าบุคคลผู้นี้คงเป็นหญิงสาวแสนสวย ที่หลีกลี้หนีผู้คนมาเพื่อขับกล่อมบทบรรเลงเพลงขลุ่ยอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตามลำพังก็ แต่พอได้เห็นถึงแผ่นอกสีขาวนวลอันเปลือยเปล่าและราบแบนของเจ้าของร่างนั้นแล้ว บุคคลผู้นี้ก็คงจะเป็นผู้ชายอย่างนั้นสินะ

...ผู้ชายอะไรทำไมหน้าหวานถึงเพียงนี้?

เสียงขลุ่ยยังคงขับกล่อมอยู่อย่างนั้น ดุจสายน้ำที่ไหลเอื่อยอย่างเชื่องช้าช่างไพเราะจับจิตนัก แต่ในอีกห้วงอารมณ์ความรู้สึกนั้นจุลินทร์ก็สัมผัสได้ว่า เพลงขลุ่ยที่ชายคนนี้กำลังขับกล่อมกำลังบรรยายเอาทุกความรู้สึกออกมาโดยที่มีขลุ่ยเป็นสื่อกลาง เสียงเพลงนั้นเป็นทั้งความรู้สึกที่อ้างว้าง ทั้งเปลี่ยวเหงา เป็นความรู้สึกที่ไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกที่เขาเป็นอยู่เลย

.

.

.

***ตำเตือน! นิยายเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิง ชื่อตัวละครและสถานที่ในเรื่องล้วนแล้วแต่เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนทั้งสิ้น หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย***